Obrączka ślubna to pierścień, zwykle bez kamienia, często grawerowany, wykonany ze stopu złota lub innego szlachetnego metalu. W dniu ślubu zakładany sobie wzajemnie przez małżonków, przeważnie na palec serdeczny prawej lub lewej dłoni (w zależności od kraju). Symbol dozgonnej miłości małżonków i zobowiązania, iż dochowają wierności małżeńskiej.
Uważa się, że pierwsze obrączki ślubne pojawiły się w starożytnym Egipcie. Relikty sprzed 6000 lat, w tym zwoje papirusowe, są dowodem wymiany między małżonkami splecionych pierścieni konopi lub trzcin. Starożytny Egipt uważał krąg za symbol wieczności, a pierścień służył do oznaczenia wiecznej miłości małżonków. Taki był również początek zwyczaju noszenia obrączki na palcu serdecznym lewej ręki, ponieważ starożytni Egipcjanie wierzyli, że ten palec otaczała specjalna żyła, która była połączona bezpośrednio z sercem.
Zachodnie tradycje noszenia obrączek ślubnych sięgają starożytnej Grecji i starożytnego Rzymu, gdzie najpierw były związane z posagiem małżeńskim, a później z obietnicą wierności. Współczesny zwyczaj nakładania sobie obrączek przez nowożeńców podczas ceremonii ślubnej wywodzi się z czasów chrześcijańskiej, średniowiecznej Europy.
Inne pierścienie, spotykane na Bliskim Wschodzie, miały postać kilku kawałków, które po odpowiednim złożeniu tworzyły spójny układ. Robiono je w tym celu, by utrudnić prawidłowe założenie ich na palec – w przypadku zdjęcia go przez żonę mąż wiedział o tym. Znane są też pierścienie przedstawiające dwie splecione ręce. Pierścienie te były noszone w Europie, przypuszczalnie od czasów antycznych.
Zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Kanadzie obrączki były początkowo noszone tylko przez żony, a stały się powszechne dla obojga małżonków w XX wieku.
